Lieve Hasselaren en Hesselossen, lieve bezoekers van deze mooie stad,
Jullie kunnen zich dat onmogelijk nog voorstellen, maar ik ben geboren in 1846, in een tijd waarin vrouwen geen stem hadden in de maatschappij, laat staan in de wet. En dat voelde zo onrechtvaardig aan dat ik besloot dat het tijd was voor verandering.
Ik groeide op in Schaarbeek, in een familie van pioniers, waar mijn zus de eerste vrouwelijke apothekeres werd, en ik besloot om net als zij mijn eigen weg te gaan - een weg die me zou leiden naar de strijd voor vrouwenrechten.
Mijn eerste stappen zette ik in het onderwijs, waar ik lesgaf in de meisjesschool van Isabelle Gatti de Gamond. Maar mijn ambities reikten verder. Op 37-jarige leeftijd besloot ik daarom rechten te gaan studeren aan de Université libre de Bruxelles. Ik was namelijk vastberaden om de eerste vrouwelijke advocaat van België te worden.
Toen ik in 1888 afstudeerde, was ik de eerste vrouw in België met een doctoraat in de rechten.
Alleen was de maatschappij daar duidelijk nog niet klaar voor, want toen ik toegang vroeg tot de balie van Brussel, werd mijn verzoek vriendelijk maar kordaat afgewezen.
Het hof van beroep oordeelde dat mijn 'vrouwelijke natuur' en 'sociale rol' mij ongeschikt maakten voor het beroep van advocaat. Zelfs mijn cassatieberoep, een jaar later, werd verworpen. Maar ik liet me niet ontmoedigen. Integendeel, mijn strijd werd een symbool voor het feminisme in België.
We vochten voor het recht van vrouwen om te kiezen, om te studeren, om te werken, en om gehoord te worden. En ik was er rotsvast van overtuigd dat de wetgever moest erkennen wat wij al lang wisten: dat vrouwen niet minder waren dan mannen. En dat we recht hadden op dezelfde kansen, dezelfde rechten, en dezelfde waardigheid.
In 1892 richtte ik daarom samen met Isala Van Diest de Belgische Liga voor Vrouwenrechten op. Vijf jaar later organiseerde ik het Internationaal Feministisch Congres in Brussel, een belangrijke stap in onze strijd.
Mijn leven was gewijd aan de passie voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Helemaal in lijn daarmee stichtte ik in 1905 de Belgische tak van de Internationale Vrouwenraad, een organisatie die vandaag nog altijd bestaat.
Mijn zaak werd bekend als de zaak-Popelin, een keerpunt in de strijd voor vrouwenrechten in België. Mijn hele leven was gewijd aan die strijd, en het is fijn om te zien dat mijn inspanningen het leven van de generaties vrouwen die na mij kwamen ten goede is gekomen.
Al besef ik maar al te goed dat de weg naar echte gelijkheid nog niet ten einde is. Ik roep jullie dan ook op om mijn missie voort te zetten. Laat ons elkaar ondersteunen, onze rechten verdedigen, en nooit zwijgen wanneer onrecht ons bedreigt. Want samen zijn we sterk, en samen kunnen we de toekomst vormgeven die wij en onze dochters verdienen.
Ik wens het in ieder geval alle vrouwen op aarde van harte toe. En in het bijzonder de vrouwen hier vanavond op de kade. Het ga jullie goed.
Warme groet,
Marie Popelin