Lieve Hasselaren en Hesselossen, lieve bezoekers van onze mooie stad,
Dank u om me de mogelijkheid te geven mijn levensverhaal even met jullie te kunnen delen.
Ik werd geboren in 1914 - amper drie weken na het uitbreken van de eerste wereldoorlog - en groeide op in het pand aan de hoek van de Demerstraat en de Paardsdemerstraat, waar mijn ouders een winkel hadden in zaden en granen.
Ik kan uiteraard niet zeggen of die oorlogsjaren er een verband mee hadden, maar al van jongs af aan had ik de drang om iets te betekenen voor anderen. Zo ving ik als 22-jarige kinderen op die slachtoffer waren van de Spaanse burgeroorlog. Dat was mijn eerste stap in een leven dat zou worden gekenmerkt door strijd en opoffering, maar ook door een onverwoestbare wilskracht.
In mei 1940, toen de Duitse tanks onze grenzen overschreden, probeerden mijn man Lucien en ik met onze jonge kinderen te vluchten naar Frankrijk, maar dat mislukte. We keerden terug naar Hasselt, en sloten ons aan bij de verzetsgroep Hoornaert-Dirix.
Als verzetsstrijders verspreidden we illegale pamfletten en hielpen we maar liefst 28 neergeschoten piloten ontsnappen via de komeetlijn. Dat wordt nog altijd gezien als een van de meest moedige daden in het Belgische verzet, en daar ben ik best wel trots op.
Maar … onze groep werd geïnfiltreerd en we werden verraden. Op 18 juni 1943 werden mijn man en ik thuis opgepakt en gescheiden van onze kinderen. Ons dochtertje van zes en ons zoontje van vijf werden naar mijn ouders gebracht. Lucien en ik werden ter dood veroordeeld.
Zes maanden later werd mijn man geëxecuteerd, wat ik pas na de oorlog te horen kreeg. De pijn was onbeschrijfelijk, maar ik had mezelf beloofd: 'Nooit zal ik één traan laten. Ik wil mijn man kunnen vertellen hoe sterk ik ben gebleven.’
Mijn weg door de hel bracht me via de gevangenissen van Hasselt en Sint-Gillis naar de concentratiekampen van Ravensbrück en Mauthausen. Ik overleefde, maar de littekens - zowel fysiek als emotioneel - waren diep. Na de oorlog keerde ik terug naar mijn kinderen, alleen. Mijn lichaam was zo aangetast dat ik mijn schoenwinkel niet meer kon runnen. We leefden van een oorlogspensioen, maar ik bleef sterk, voor hen.
Na de oorlog vond ik een nieuwe weg. Ik werd actief in het verenigingsleven, werd voorzitter van de vriendenkring van Ravensbrück, en bezocht vaak de kampen om mijn verhaal te delen.
Hertrouwen deed ik ook, met magistraat Ludovic Ulrix, maar ook hij overleed vroeg. Toch bleef ik me inzetten voor de herinnering aan de oorlog, voor de verhalen van mijn vriendinnen die het niet overleefden. Kerstmis bracht ik altijd alleen door, in gedachten bij hen.
Ik heb veel meegemaakt en veel verloren, maar nooit mijn kracht of mijn waardigheid. Zelfs op late leeftijd volgde ik alles wat met de oorlog te maken had. Ik vertelde mijn verhaal alleen als iemand erom vroeg, maar het was altijd in mijn hart aanwezig. Ik ben blij dat ik het vanavond met jullie heb kunnen delen.
Hou je kranig, ook al gaat het eens een dag wat minder, en zorg goed voor mekaar.
Van harte,
Tina Lucas, fiere Hasseltse.