Lieve Hasselaren en Hesselossen, lieve bezoekers van onze mooie stad,
Laat me jullie even meenemen doorheen het verhaal van mijn leven.
Mijn vader was van Frans-Deense afkomst en mijn moeder werd geboren op Java. Geef toe, als unieke mix van culturen kan dat tellen.
Als kind woonde ik met ons gezin in Denemarken en Duitsland, en mijn eigen pad bracht me naar Oxford, waar ik Germaanse talen ging studeren. Daar ontwikkelde zich mijn liefde voor het Nederlands, een taal die ik heel graag helemaal wilde doorgronden.
Mijn zoektocht naar een geschikte plek om me jullie mooie taal eigen te maken, leidde me uiteindelijk naar Limburg, meer bepaald naar een strenge kostschool bij de Ursulinen in Maaseik.
We spreken 1930. En geloof me vrij, toen ik vanuit het Londen van die jaren daar bij de Ursulinen in Maaseik belandde, was het alsof ik in een andere wereld terechtkwam. Wat een contrast!
Hier, in die zorgzame omgeving, met de zusters die me kwamen ophalen met een kruiwagen en een huifkar, vond ik iets dat ik nooit had verwacht: het geloof. Op mijn negentiende liet ik me dopen, een jaar later trad ik in het klooster.
Kinderen werden al snel mijn grote liefde en passie. Daarom startte ik vanuit mijn medeleven voor het leed van arme kinderen en ongehuwde moeders de allereerste kinderopvang.
Dat was in 1957, in Hasselt. Kon ik ooit denken dat mijn bescheiden initiatief zou uitgroeien tot een heus instituut? Niet alleen voor Hasselt, maar ook ver daarbuiten werden mijn Hummeltjes een begrip. Je kan niet beseffen hoe dankbaar ik daarvoor ben.
Om de kinderen in mijn kinderopvang de best mogelijke zorgen te geven, zette ik een school voor kinderverzorgsters op. En ook die verwierf al snel bekendheid, zelfs tot in het buitenland.
In eigen land werd het koningshuis zonder meer de bekendste trouwe bezoeker van De Hummeltjes. Tal van de Belgische prinsen en prinsesjes hadden een kindermeisje dat bij ons was opgeleid. Zo trots dat ik daarop ben.
Mijn leven draaide dan ook om zorgen, om liefhebben. 'Het belangrijkste in het leven is een goed mens te zijn' was mijn motto. Zuster Lucia zei altijd: ‘Zuster Stanislas was de ziel en het hart van De Hummeltjes.' En dat is hoe ik ook graag herinnerd wil worden, als een moeder voor hen allemaal."
Het ga jullie goed, en zorg goed voor mekaar, elke dag opnieuw.
Dikke knuffel,
Zuster Stanislas